dinsdag 21 februari 2017

Afscheid nemen...


Vandaag was een emotionele dag... We hebben onze hond moeten laten inslapen. Nooit dacht ik nog zoveel verdriet te kennen, dan toen onze kat Aïki gestorven was, ik was in verwachting van Elien en kreeg over m'n oren van de gynaecoloog dat ik me dringend moest herpakken, omdat ik ons Elien anders in gevaar kon brengen. Ik at niet meer, en sliep amper. Als ik sliep, huilde ik de hele nacht volgens Kristof, die me dan innig vastnam om me te troosten. 

foto van Rebecca Asaro.

Onze hond, Fievel hadden we 6 jaar. 6 jaar wachtte hij Kristof op, na zijn werk. We kochten hem helaas bij een broodfokker in Zonhoven, die kennelijk boven de wet blijkt te staan, want de fucker (nee, geen schrijffout), fokt lustig door. Of importeert eerder. Maar soit... Toen we ons Fieveltje gingen halen, gingen we meteen naar Dierenarts Dezeure, hier in Genk. Pas daar viel de 'ravage' op, geen boekje met inentingen, geen chip (die verplicht was), en een kleine vlooienbal. Dat mag je letterlijk nemen. De vlooien vielen er vanaf.En ze leefden nog, en ik had Fievel geknuffeld en gepoemeld. Yup, de lovebugs zaten over me.... De dierenarts spoot hem in met een vlooiendodend middel en we mochten hem de eerste 12 uur niet wassen. Nuja, lekker puh, en toch deden we hem 's avonds al in bad. In de lavabo, zoals een koppel doet met een versgeboren babytje, of een kleintje toch. 


foto van Rebecca Asaro.


We genoten van hem, hij genoot van het leven, tot hij op een dag begon te manken. Dan weer een tijdje niet, dan weer feller... We zijn van dierenarts naar dierenarts getrokken, probeerden diverse soorten medicatie uit, spalkte zijn pootje, deden aan hippotherapie, lieten hem in het zwembad zwemmen... Maar niets hielp. En zo kwamen we bij dierenarts De Roeck uit, onder het mom 'als hij het niet kan, kan niemand het'. Intussen gebruikte Fievel zijn poot totaal niet meer, maar deed het gewicht wel pijn wanneer hij sneller liep. 

foto van Rebecca Asaro.

De dierenarts maakte een foto van zijn pootje, en kwam tot de vaststelling dat hij een botziekte had. De structuur van zijn bot was veranderd van mooi solide, naar een honingraatmotief, met veel zwakke plekken. Hij voert regelmatig een bepaalde operatie uit, die zeer duur is, maar was zo eerlijk om te zeggen dat er geen garantie was dat dit nog zou helpen. Hij gebruikte zijn poot toch niet meer. Op aanraden hebben we dan zijn pootje laten amputeren. De pijn was gelukkig weg. Je merkte het meteen, na 3-4 dagen huppelde hij rond zoals enkel een hond met 3 poten kan. 


foto van Rebecca Asaro.

Nu viel het wel op dat hij de laatste weken, hier en daar een kreetje van de pijn liet horen, en sinds kort plaste hij binnen. Op dat laatste heb ik vooral op Kristof lastig, gezien hij de signalen van Fievel niet altijd doorhad wanneer hij moest plassen... Sorry fieveltje, dat ik op je gevloekt heb daarvoor. En voor die keer dat je steeds in de weg lag, en voor die keer dat ik niet bij pappie mocht knuffelen, want jij lag daar... 


foto van Rebecca Asaro.

Op een week is het snel bergaf gegaan... Tot deze morgen, hij lag er enorm verkrampt, at enkel als ik hem brokjes gaf, ging niet meer plassen, en verloor de hele tijd zijn evenwicht. We namen vanavond afscheid van hem. De kindjes mochten bij lieve vrienden van ons spelen, zodat wij ons niet moesten haasten bij de dierenarts. Tijdens zijn eerste spuitje schokte hij heel fel, uiteindelijk viel hij in slaap met zijn ogen wijdopen, zijn pootjes waren eindelijk ontspannen. Na het tweede spuitje vertrok hij naar de hondenhemel, waar ik weet dat onze aiki (kat) hem zal opwachten, nuja, die trok zich nooit iets aan van regels. Ze gaan er samen achter vogels aanrennen, samen uit 1 kom eten, en samen dutjes doen, zoals maatjes dat doen. Wat ben ik blij dat onze woef, niet alleen door die grote gouden poort zal moeten gaan, en wat had ik hem graag nog een paar jaar bij ons gehad, klein, dik en wollig, zoals ik me hem nog goed herinner, dat hij tegen de poef sprong, in plaats van erop, ... 

Rust zacht Fievel, ik hou van je!

Hoe hebben we het de kindjes verteld?
We hebben hier altijd realistisch omgegaan met Robbe, vandaag vertelde ik hem wel over de dierenhemel. Dieren zijn pure wezens, een dier is nooit inslecht, zoals bepaalde mensen... We vertelden Robbe dat Fievel 2 spuitjes kreeg, eentje om in te slapen, en eentje om zijn lichaam te stoppen met ademen en zijn hartje stop te zetten. Hij had het hier moeilijk mee, en zei 'dus eigenlijk vermoorden ze hem?' Ja, ik geef toe, dat gevoel heb ik. Ik mag niet, maar zo voel ik me wel. Dit gevoel wordt vervangen door het gevoel 'dat we de juiste beslissing genomen hebben', hij heeft geen pijn meer. Dit snapte Robbe gelukkig. Gelukkig heeft Elientje er weinig weet van. 

5 opmerkingen:

  1. Oh! Dikke knuffel!
    Wij hebben hier een oude rakker van 14 jaar rondlopen, die sinds een jaar ook allerhande kwaaltjes krijgt. Onze meisjes zijn intussen al ingelicht dat we hem, als het zover komt, door de dierenarts gaan laten inslapen. We hebben vooral duidelijk verteld dat we niet willen dat hij ongelukkig zou zijn of pijn zou hebben. Maar ik vrees wel voor heel wat traantjes als het zover moest zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, toen Robbe zei 'dus ze gaan hem vermoorden', brak mijn hart. Heb hem gezegd dat wanneer we hem zouden laten leven om bij ons te blijven, we dit enkel doen voor ons en niet voor hem. Toen begreep hij het.

      Verwijderen
  2. HEEL VEEL STERKTE MET HET VERLIES VAN JE WOEFJE DIKKE KNUFFEL RUST ZACHT SAMEN BIJ JE MAATJES XXX

    BeantwoordenVerwijderen